Sieć restauracji ERGON Food liczy 8 restauracji w różnych zakątkach Europy. Wyjście poza rynek krajowy miało na celu promocję tradycyjnej kuchni i wyrobów pochodzących od niezależnych, lokalnych producentów. Prócz restauracji, każdy lokal dysponuje przestrzenią z półkami, które ugniają się od greckich wyrobów, można je zakupić po okazyjnej cenie. Dokładnie z tych samych produktów przygotowywane są świeże potrawy serwowane każdego dnia. A nie ukrywam, że dopieszczona wyjątkowym smakiem, poczułam się jak na wakacjach. Dania są lekkie, smaczne i pięknie podane. Tym samym dołączyłam do grona fanów risotto z buraków z dodatkiem świeżego tymianku, kremowego jogurtu i salami pochodzącego z bajecznej wyspy Lefkas. Palce lizać!

Lokal, nieopodal Placu Luxemburskiego, jest czynny od poniedziałku do soboty w godzinach 12:00 – 16:00 & (czas na sjestę musi być) 18:00 – 21:00. Wybierając wieczorową porę na obiad, warto dokonać wcześniej rezerwacji miejsc (polecam wybrać formę telefoniczną bo maile pozostają bez odpowiedzi). Więcej informacji na oficjalnej stronie: www.ergonfoods.com/restaurants/brussels/ a tutaj MENU.

Ciężko oszacować ile gatunków piwa warzy się w Belgii. Głosy krążą wokół magicznej granicy 400 – 1000 gatunków. Które zatem wybrać w tej krainie piwem płynącej?
Nie lubisz cierpkiego smaku? A może szukasz urozmaicenia? Dziś na blogu serwuję bardzo popularny w Belgii i Holandii - Kriek - czyli wiśniowe piwo, które jednak smakiem bardziej przypomina wino, ale wbrew pozorom nie ma nic wspólnego z syntetycznie dosładzanym owocowym trunkiem. Zainteresowani?

KRIEK to flamandzkie słowo, które oznacza gatunek małej, ciemnej i bardzo kwaśnej wiśni, która z czasem stała się trudno dostępna. Dlatego większość browarni zastępuje je innymi odmianami.

Tradycyjnie piwo to robione jest na bazie lambica (czyli belgijskiego rodzaju piwa fermentacji spontanicznej, produkowanego ze słodu jęczmiennego z dodatkiem pszenicy; nie dodaje się do niego drożdży bo wytwarzają się one samoistnie), z dodatkiem wiśni (razem z pestkami). Na litr piwa przypada 300 gram owoców.

W smaku jest wytrawne bo wiśnie dodane i pozostawione na kilka miesięcy powodują ponowną fermentacje z powodu zawartego w nich cukru. Dzięki temu uzyskuje się owocowy smak. Po usunięciu resztek wiśni następuje proces dojrzewania piwa.

Niektórzy producenci starają się trafić w gusta lubiących słodki smak i dodają do piwa cukier bądź sztuczny sok wiśniowy. Dlatego zachęcam do czytania etykiet i inwestowania w produkty naturalne. Inne, również warte uwagi owocowe piwo to Framboise czyli lambic z dodatkiem malin, nieco bardziej słodszy niż Kriek.

Na zdrowie!

Mówi się, że Bruksela to stolica prawdziwej czekolady (w składzie znajdziemy 100% masła kakaowego). Śmiało można się z tym zgodzić, zwłaszcza gdy znajdziemy się w oklicach Grand Place (obowiązkowy punkt każdej turystycznej wyprawy), gdzie co drugi lokal serwuje czekoladowe cuda. Dotarłam do informacji (z 2012 roku), że każdego roku w Belgii produkuje się 172 tysięcy ton czekolady, która sprzedawana jest w 2 tysiącach sklepów. A wszystko to zaczęło się w 1885 roku kiedy to król Leopold II skolonizował Kongo, dzięki czemu zyskał dostęp do wyjątkowych drzew kakaowca. Fakt ten przyczynił się do dzisiejszej czekoladowej potęgi jaką cieszy się Belgia.
Ciężko jest przejść obojętnym gdy wkoło takie widoki...

Te francuskie cudeńka (zwane makaronikami) podbijają także belgijskie podniebienia. Ich fenomen składa się z dwóch okrągłych biszkoptów złączonych wymyślnym smakiem masy bądź konfitury. Stały się ważnym elementem popkultury, chociaż niektórzy nie widzą w nich niczego wyjątkowego. Ja wiem jednak, że nie warto kupować ich w zwykłych sklepach spożywczych bo nie mają nic wspólnego z oryginalnym smakiem prawdziwych macarons. Ich historia sięga XVI wieku, kiedy to  księżna Katarzyna Medycejska przywiozła je z Włoch do Francji. We włoszech traktowano je jako ciastka biedaków (ich przygotowanie nie wymagało zbyt wielu składników), Francuzi natomiast potraktowali je jako swoje dobro narodowe i tak je rozpromowali, że pokochał je cały świat.

Nie, to nie jest retrospekcja młodzieńczych lat naszych rodziców. Tak, to wszystkim psychologom dobrze znany dowód społecznej słuszności. Widok nie powinien dziwić. Kiedy w Polsce stoi się w kolejce po lody (pozdrowienia dla Polish Lody) tak w Belgii stoi się po frytki. 

Frytki to duma i belgijskie dobro narodowe. Nikt tu nikomu nie uwierzy, że to wymysł francuski bądź tym bardziej amerykański (angielska nazwa "french fries" to totalna abstrakcja). Belgowie odkryli frytki
i nie ma gadania! Pierwsze zapiski na ten temat pochodzą z XV wieku. Ich kształt przypomina małe rybki, których niegdyś zabrakło przez niespodziewaną powódź na terenach Walonii. Jedyne co się ostało to właśnie ziemniaki. Tajemnica ich smaku to przede wszystkim specjalny gatunek oraz grubość cięcia- co najmniej 10 mm. Aby uzyskać doskonały smak należy smażyć je dwukrotnie, w dwóch różnych temperaturach. Najlepiej na tłuszczu zwierzęcym a nie jak w większości fast foodów na głębokim oleju roślinnym (nie daj Boże wielokrotnie użytym). Dlatego przy zamówieniu, na swoją porcję po prostu trzeba poczekać, najczęściej w takiej samej kolejce jak na załączonym obrazku.Tradycyjnie frytki serwuje się z majonezem. Warto poprosić o sos w osobnym pojemniczku, inaczej wszystko wyląduje na naszych frytkach, a jedzenie ich będzie delikatnie mówiąc nieestetyczne.

Tym razem nie udało mi się natrafić na te idealne frytki o których głośno mówi nie tylko cała Bruksela. Chociaż rozmiar stożka jaki zamówiłam robi wrażenie (wybór ten został uszczypliwie skomentowany przez sprzedawcę- czy oby na pewno interesuje mnie większa wersja bo śmiało mogłaby zastąpić mi obiad). To fakt, rumiane i chrupiące, jednak dla mnie zbyt tłuste by zjeść je w takiej ilości. Dodatek majonezu to coś do czego zdecydowanie nie przywykłam, ale doceniam cudze gusta. W menu nie brakuje innych wymyślnych sosów, które na pewno warto spróbować. 

Budka z najlepszymi frytkami znajduje się przy Place Jourdan (w dzielnicy Etterbeek). Bar "Maison Antoine" prowadzony jest przez pewną rodzinę już od trzech pokoleń. 

To nic innego jak targ ze świeżą, ekologiczną żywnością, która zadowoli każdego konesera. Takie targi są popularne w Belgii, w zależności od dnia tygodnia rozkładają się w innej dzielnicy. Ten mieści się w Ixelles na Placu Flagey, który jest jednym z największych w Brukseli. Przecinają się tu najważniejsze drogi, co czyni go nie tylko istotnym punktem na samochodowej mapie, ale miejsce to także nabiera wymiaru towarzyskego. O każdej porze jest gwarno i ruchliwie, nie brakuje sklepów i kawiarni. Jednak prawdziwe oblężenie Plac przeżywa w każdą sobotę i niedzielę miedzy godziną 8:00 a 12:00. 

To wersja oficjalna. W rzeczywistości mam wrażenie, że wystawcy są otwarci do ostatniego klienta. Być może wynika to z miesiąca jaki teraz jest, ale ciężko tu dostrzec turystów. Jeśli chcesz dowiedzieć się kim są mieszkańcy Brukseli, wejdź w tłum i obserwuj. Prawdziwa celebracja rozpoczyna się dopiero wczesnym popołudniem. Wina, małż i innych przysmaków nie brakuje. Przybyłych "gości" bawią uliczni grajkowie. Ciężko oderwać wzork od uśmiechniętych i dobrze bawiących się ludzi. Niestety moja noga pozwoliła sobie jedynie na nieśmiałe tupanie w rytmie pięknej francuskiej (a także hiszpańskiej!) melodii. Poczucie prawdziwej, nieskrępowanej wolności to pewnie jeszcze kwestia kilku tygodni.

Produkty wyglądają na dorodne, jest duży wybór i za pierwszym razem ciężko się zdecydować czego tak naprawdę nam potrzeba. Ceny różnią się o kilkadziesiąt centów od tych w supermarketach. W tym przypadku warto płacić za jakość! Znajdziemy tu owoce, warzywa, sery, ryby, mięso, kwiaty czy inne drobiazgi, które reklamowane są pod szyldem "wszystko za 1 euro". 

Zapachy kuszą do nieco dłuższego zatrzymania się na tym wyjątkowym placu. Dla głodnych
i spragnionych znajdzie się także i coś na miejscu. Nie brakuje tu stolików i krzesełek, które zajmują osoby jedzace śniadanie (zdjęcia wykonane po godzinie 8:00, w tedy jeszcze było spokojnie...). 

Kiedy regionalni wystawcy kończą swoją pracę, ludzie nie rozchodzą się do domów. Pomimo, iż Plac pozostaje pusty i chociaż sam w sobie sprawia wrażenie szarego i ponurego, nie brakuje na nim bawiących się dzieci, radosnych grup przyjaciół oraz innych osób, które łapią promienie słoneczne siedząc na długich, drewnianych ławkach.

Już czuję, że poranna wyprawa na takie zakupy stanie się moją cotygodniową przyjemnością. Dawno nie jadłam tak dobrych jabłek. Ich smak przypomina dokładnie te zbierane jesienią na polskiej działce, którymi zajadałam się w dzieciństwie.

Więcej informacji: marches-de-belgique.be